Ik was zenuwachtig. Het was een kale kille ruimte. Het deed me denken aan de vele lokalen waar we vroeger met de gidsen op weekend gingen. Twee tafels stonden tegen elkaar geschoven in het midden van de ruimte zodat we er in een kring rond konden zitten. We waren met zes, ik huilde non-stop vanaf de eerste getuigenis die ik hoorde. Het ene na het andere verhaal was zo herkenbaar. Eetbuien, compensatiegedrag, goede voornemens, gevoelens van falen,… deze mensen zaten in het zelfde schuitje. Zoekend naar een manier om komaf te maken met dit destructief gedrag. 

Ik voelde me begrepen ook al vertelde ik zelf niets. Ik voelde me gesteund ook al werden er geen woorden rechtstreeks naar mij uitgesproken. Eindelijk heb ik mensen gevonden die zijn zoals ik. Opluchting en het besef dat mijn probleem echt was, creëerden watervallen. Ik zat diep vast in de dieetmentaliteit. Het verlangen naar een slanker lichaam was immens. Ik geloofde dat ik hier niet alleen mooier maar ook gezonder, gelukkiger, gehoord, gezien, geaccepteerd en meer succesvol door zou worden. De overtuiging dat slanker worden al mijn problemen zou oplossen was mijn realiteit. Mijn dagelijkse strijd.  

Alles had ik al geprobeerd, van Weight Watchers en maaltijdvervangers, tot koolhydraatarm eten en het soepdieet. Bodystyling, advies op maat van verschillende diëtisten, vegan, mindful eten, maaltijd- en sportprogramma’s zoals Kayla Itsines, voedingsapp’s,…. Elke keer opnieuw faalde ik. Ik werd ongelukkiger en ongelukkiger. Ik voelde me radeloos. Een zwakke mislukkeling zonder doorzettingsvermogen. Zelfs de keuze om voedings- en dieetkunde te gaan studeren had de onderliggende drijfveer ‘dan zou ik eindelijk slanker en gelukkig worden’. De focus op mijn gewicht en mijn lichaam was ongezond, overeten en compenseren wisselden elkaar af. Ik was op. Daarom zette ik deze stap. De Anonieme Overeters (AO). Een club van mensen die lekker eten niet kunnen weerstaan en er meer van eten dan comfortabel voelt. Lotgenoten die steun en inspiratie vinden bij elkaar. 

Ik geloofde door deze bijeenkomsten dat ik verslaafd was aan bepaalde soorten voeding en dat de beste remedie totaalonthouding was. ‘What the F*ck’ denk ik nu. Onthouding van bepaalde voedingsmiddelen is de reden waarom we ons overeten! Deze kennis had ik toen nog niet. Je kan niet verslaafd zijn aan eten op zich. En ook niet aan bepaalde voedingsmiddelen. Ja, lees dat nog eens. Je kan niet verslaafd zijn aan iets wat je nodig hebt om in leven te blijven. Ik probeerde de totaalonthouding en zelfreflectie van de AO maar voelde snel dat dit ook niet de oplossing was. Een basisbehoefte over dezelfde kam scheren als alcohol en drugs had niet het gewenste effect.

Gelukkig vond ik kort nadien mijn weg naar intuïtief eten. Alles viel op zijn plek. Ik kreeg inzichten en leerde mijn eigen eetgedrag vanuit een andere invalshoek zien. Met vallen en opstaan leerde ik mijn eigen lichaam te vertrouwen. Ik hoorde langzaamaan beter en beter wat mijn lichaam me probeerde te vertellen en het lukte me, met kleine stapjes, om hier antwoord aan te geven. Wat op de voorgrond stond waren rusten, eten en lief zijn voor mezelf. 

Er waren veel angsten in dit proces. Angst om niet te kunnen stoppen met eten. Angst om bij te komen. Angst dat mensen me zouden veroordelen voor het bijkomen. Angst dat ik nooit normaal met voeding zou kunnen omgaan. Angst dat ik nooit echt zou kunnen genieten. Angst dat ik niet meer in mijn kleren zou passen. Angst voor een slechte gezondheid. Maar boven deze angst steeg een verlangen uit om te stoppen met de eetbuien en het compenseren.  Een verlangen om ruimte te creëren in mijn hoofd voor belangrijkere dingen in mijn leven dan hoe mijn lijf eruit ziet. Ik zei vaarwel tegen diëten, ze hadden me uiteindelijk nergens gebracht, en gaf vertrouwen aan het proces van intuïtief eten. Wat in de jaren daarop volgende was zo schoon. Nu nog steeds groei ik dichter bij mijn intuïtie. 

Het afleren van het diëten en het herprogrammeren van zwart-wit gedachten vraagt tijd en veel geduld, maar het kan! Het is mogelijk om terug naar je aangeboren capaciteit te keren om ‘normaal’ te eten.  Bewustzijn in je eetervaring brengen, je emoties toelaten en leren bewegen op een manier die goed voelt, waren ook deel van het proces dat ik doorliep. De vrijheid die ik nu ervaar is heerlijk en deze vrijheid is bereikbaar voor iedereen! De weg hier naartoe zal er echter voor iedereen anders uitzien. 

Wat maakt nu dat ik de shift van diëter naar intuïtieve eter heb kunnen maken?

• Ik heb me laten begeleiden door een diëtiste die hierin gespecialiseerd was.
• Ik at regelmatig en voldoende.
• Ik nam veel rust. 
• Ik wisselde ervaringen uit met mensen die in dezelfde situatie zaten.
• Ik aanvaarde mijn genetische blauwdruk. Onze bouw, onze lengte en het gewicht waarop we het best functioneren krijgen we mee via onze genen, daar kunnen we niet rond.
• Ik vertrouwde dat mijn lichaam zou doen wat nodig was om te herstellen van de roofbouw die ik jarenlang pleegde, of dat nu afvallen, bijkomen of stabiel blijven was.
• Ik gooide al mijn dieettools weg (weegschaal, Fitbit, voedingsapps). De keukenweegschaal komt alleen nog boven wanneer ik gebak moet afwegen of een receptuur volg.
• Ik kocht zachte comfortabele kledij. 
• Ik was mild voor mezelf en besefte dat ik meer dan 10 jaar diëten en overeten niet kon oplossen op 1 jaar.

Mijn verlangen naar acceptatie, naar meer zelfvertrouwen en naar succes werd jarenlang niet ingelost door diëten, hoe hard ik ook mijn best deed. Acceptatie van mijn lichaam en vertrouwen in mezelf groeiden stelselmatig door intuïtief eten.  Bovendien verbeterden mijn fysieke en mentale gezondheid. Mijn persoonlijke ervaring wordt ondersteund door wettenschappelijk onderzoek dat de associatie aantoont tussen intuïtief eten en heel wat voordelen zoals: 

• Een verhoogde tevredenheid met het leven, meer zelfcompassie, meer zelfrespect, meer optimisme en meer appreciatie van het eigen lichaam. 
• Minder signalen van verstoorde eetgewoonten,  minder preoccupatie met voeding, minder angsten rond voeding, minder ontevredenheid over het eigen lichaam, minder eetbuien en ongecontroleerd eten en minder depressie. 
• Een lager vetpercentage en BMI ondanks het feit dat gewichtsverlies niet het doel is van intuïtief eten. 

Durf jezelf eens in vraag stellen. Wat zit er onder jouw verlangen om af te slanken? En wat heb jij echt nodig om dit te bekomen? 

Ik ben hier voor je, laat een bericht achter als je met iets zit!

Tina